Sea Palace













Op zondagavond gingen mijn vader en ik steevast naar de afhaalchinees. Van top tot teen gekleed in kleding van het merk Russel Athletic. Precies om 18:30 reden we dan naar New San Kong of Jade City en om 19:00 liepen we ons trappenhuis weer binnen. In de verte hoorden we de begintune van Studio Sport al en eerlijk is eerlijk, mooier kon het leven in die tijd niet worden. Met een lauwe bal koe loe yuk in mijn mond zag ik hoe Henk Fräser op de tenen van Erik Redeker stond en terwijl mijn vader de kroepoek in ongelijke stukken brak, dribbelde Prince Polley langs spelers die heden ten dage postbode of systeembeheerder zijn.
Steeds meer mensen zijn van mening dat de Nederlandse cultuur niet bestaat of nooit echt heeft bestaan en dat onze identiteit absent is, maar dat is louter quatsch. Nederland is babi pangang en Tom Egbers, Nederland is nummer 17 met witte rijst en 4-4-2 met Rodion Camataru en Hennie Meijer in de spits. Fuck klompen, tulpen en Armin van Buuren, want mijn Nederlandse identiteit is boven alles made in China. Ik ben niet Oranje, ik ben Mandarijn.

We zitten met het Patronaat in Sea Palace. Als ik uit het raam kijk zie ik rondvaartboten en trapgevels, maar het voelt alsof ik op vakantie ben. Alice in Wonderland. Op de bonnefooi naar een parallel universum vol dim sum en Tsingtao bier. Aan de overkant van het IJ zit een dakloze man op een bankje en dan schiet het mij opeens te binnen: ik heb nog nooit een dakloze fucking Chinees gezien. Nog nooit. Die gasten werken hard. Een crisis staat simpelweg niet op de kaart. Ook nu weer rennen ze van extra hot naar her met een kaartenhuis van servies gebalanceerd op tien vingers. En die nederigheid, o die wonderschone nederigheid. Daar kunnen wij Nederlanders nog veel van leren. KLM-stewardessen bijvoorbeeld. Waarom doen die wijven zo verschrikkelijk uit de hoogte? Oké, vroeger was je misschien een fotomodel en stond je in diverse catalogi, maar tegenwoordig ben je gewoon een luchtslavin. Haal een extra kussen, haal ongezouten pinda’s, schenk een borrel in en doe niet alsof je beter dan de passagiers bent met je co-piloot pijpende kutkop. Nederigheid dus, altijd een pluspunt. De klant is nooit koning, maar doe in ieder geval alsof ik een paar druppels blauw bloed bezit.
Hoe het eten was? Te goed voor tijdens Studio Sport. De eend had zo’n rijke smaak dat ik bijna zeker wist dat we Oom Dagobert aan het oppeuzelen waren. En de mihoen, fuck mie, ik heb nog nooit zo genoten van iets wat eigenlijk gewoon spaghetti is. Maar eigenlijk draait alles om de ervaring. De omgeving. De tierelantijnen. Ik waande me in een Jean Claude van Damme film. Bedankt Sea Palace, ik kom snel een keertje met mijn vader langs. Onder welke naam ik wil reserveren? Athletic, Russel Athletic. Tafel voor twee.
JW










Een goede avond roept de volgende dag vragen op. Losse eindjes, zo je wilt. Was het echt zo gezellig als ik gisteren dacht? Heb ik niet teveel gedronken? Hoe ben ik thuis gekomen? Of... in het geval van Lo Andela; is dit wel mijn slaapkamer? Dit zijn de vragen na het diner bij Sea Palace.

1. Klopte het nou, dat wij de enige bezoekers waren die niet met een bus naar Sea Palace gebracht werden?
2. Zijn jullie het met mij eens dat de snelheid van de service bij Sea Palace ongeevenaard is in Amsterdam?
3. Hebben jullie ooit zoveel gerechten gezien die op het haar van Henk Spaan leken?
4. Weten jullie zeker dat die man met die paardenstaart niet ooit de vriendin van Jean-Claude van Damme verkrachtte en daarna zijn borstspieren liet schudden op het ritme van een Singapore synthesizer?
5. Hoorden jullie James ook steeds aan die oude Brit naast ons vragen of hij even bij hem op schoot mocht zitten?
6. En waarom kreeg James steeds een brok in zijn keel als er een kudde Amerikaanse toeristen langs liep in Russel Athletic kleding?
7. Hoeveel mensen met de naam Cohen kennen jullie die een eigen cafe openen (bar Paul) en vervolgens stoppen met drinken?
8. Het woord 'bluf' werd weer eens van stal gehaald. At Arie nou echt zeven borden leeg?
9. Maar was het wel verstandig daarna te roepen dat het 'bluf' was de paardenstaart van die manager in de soep te dopen en heel hard Ossenstaart, Ossenstaart! te roepen?
10. Omdat Ho Lee Fuk zo veelvuldig in het nieuws was, kun je het bijna niet meer geloven, maar stond er nou echt Suk mai Tung op het menu?
11. En hoe kon het gebeuren dat een tafel vol bronstige stieren dat gerecht vervolgens niet bestelde?
12. Waarom aaiden al die toeristen zo liefkozend over Bram's buik toen hij even met z'n benen gevouwen naast het watervalletje ging zitten?
13. Wat fluisterde die man met die oorbellen in het oor van Lo (en waarom liet hij daarna die tatoeage in zijn nek zien)?
14. Waarom mochten we niet in die bovenkamer komen, waar steeds iemand met een witte kat op z'n arm door de luxaflex keek?
15. Was dat echt Bruce Willis die rond half tien door de stomende keuken rende (achtervolgt door vier woedende Oezbekistanen)
16. Heeft iemand Lo nog gezien na 23:47u op woensdagavond 24 juli jongstleden?

En dan nog dit. Geen los eindje, maar toch... lieve meneer met de paardenstaart, alles wat hierboven staat is een grapje. Het eten was heerlijk. De service uitmuntend. Vergeef ons dat we onze prive adressen niet op de Sea Palace mailinglijst wilden zetten. Als het mag komen we graag een keer terug.