Op onze tafel liggen vijf handgeschreven menukaarten en alleen al daarom zou je naar Marius moeten gaan. Om een handschrift te zien. Meanderende letters, een onbedoelde inktvlek naast het woord ‘posteleinsalade’, een hopeloos verdwaalde punt boven het rechterarmpje van een Griekse y, ik kan er ontiegelijk van genieten. Een menukaart is tegenwoordig een zielloos gevaarte vol deftige lettertypes geworden, een wetenschappelijk essay zonder emoties of spontaniteit, maar in Marius zijn de menukaarten gelukkig met de hand geschreven.
Een vrouw aan de andere kant van het intieme restaurantje spreekt ons aan. De vrouw lijkt op Sonja Barend, maar Sonja Barend lijkt op haar beurt weer op Mick Jagger, dus ik begroet haar met een enigszins verwarde knik. Ze zegt dat iemand van onze groep te veel reukwater heeft opgespoten en nog voordat ik Arie de schuld kan geven, ruik ik dat ik het ben. Voordat ik wegging, heb ik de luier van mijn zoon gedaan en tijdens dit proces gebeurde er een ongelukje, althans mijn zoon plaste in mijn baard toen ik hem een kusje op zijn navel wilde geven. Ik was al te laat, dus spoot ik twaalf spuitjes aftershave in mijn baard in plaats van de gebruikelijke vijf spuitjes. Ik dacht dat ik zo wel de geur van urine zou kunnen verbloemen, maar dat viel dus een beetje tegen. Ik rook zo lekker dat ik stonk. Conclusie? Een man kan beter naar babyurine ruiken dan naar de kut van Calvin Klein.
Tijdens het eten van de geroosterde grietfilet met salsa verde, posteleinsalade, venkel en prei valt het mij op dat er in het restaurant een man in zijn eentje aan het eten is. In een regenjas. En hij lijkt op Volkert van der G. Ik ben voor niets en niemand bang, maar voor solo-restaurantbezoekers ben ik als de dood. Wat doet hij hier? Fuck die shit. Mensen die geen vrienden hebben, moeten gewoon lekker thuis blijven en een pizza Hawaï bestellen. Wat een enge gast. Voor de zekerheid stop ik vier huissleutels tussen de vingers van mijn rechterhand en ondertussen biecht de eigenaar van het restaurant op dat hij geen Marius maar Kees heet.
De gebakken zeeduivel met limabonenpuree, gestoofde paprika en aubergine smaakt fenomenaal, maar ik wil wel even zeggen dat ik de opmars van de aubergine nooit heb begrepen. Aubergine doet me steevast denken aan een ex. Op een dag kwam de bewuste ex thuis met paars haar, omdat ze wilde veranderen. Ze wilde wilder worden, maar ze bleef fucking saai. Ook met paars haar. Een aubergine is paars, maar fucking saai.
De man in de regenjas, de lone wolf, lacht maniakaal in de richting van zijn toetje. Hij is niet goed bij zijn hoofd, maar in de tussentijd zet ik mijn vork en mes in de haas met eekhoorntjesbrood en aardpeer. De haas is zo vers dat de hagel er nog inzit. Of dat beest had nierstenen. Hoe dan ook, het vlees smaakt verrukkelijk. Eekhoorntjesbrood. Eekhoorntjesbrood. Het blijft een anticlimax. Zo’n schitterende naam voor een motherfucking paddenstoel. Het is hetzelfde als een hele onopvallende vrouw met een hele spannende naam. Dat is eekhoorntjesbrood. Een vrouw die Cleopatra heet, maar eruitziet als een Gerda of Thea.
Vrolijk kerstfeest!
De slechtste grap van de avond?
De leadzanger van de rockband Kiss was vroeger ook ober. Weet je hoe ze hem noemden?
Ober Gene.
JW
Een goede avond roept de volgende dag vragen op. Losse eindjes, zo je wilt. Was het echt zo gezellig als ik gisteren dacht? Heb ik niet teveel gedronken? Hoe ben ik thuis gekomen? Of... in het geval van Lo Andela; is dit wel mijn slaapkamer? Dit zijn de vragen na het diner bij Restaurant Marius.
1. James Worthy fietst nooit, hij eet geen kaas, z'n voetbalclub is Liverpool. Heeft iemand eigenlijk ooit zijn paspoort gezien?
2. Weet iemand van wie die brieven komen dat we James in de losse eindjes op dit blog te hard aanpakken?
3. Hoorde een van jullie hem nu ook zeggen dat het hem geen flikker uitmaakte toen er gevraagd werd of hij rood of wit wilde drinken bij de derde gang?
4. Hebben we echt eekhoorntjesbrood gegeten?
6. Zijn jullie het met mij eens dat de naam eekhoorntjesbrood klinkt alsof het uit een kinderboek komt, over David de Kabouter (...zijn vrouw Lisa wikkelde een theedoek om het eekhoorntjesbrood dat ze voor hem bakte, en stopte dat in de knapzak die David altijd meenam op zijn reizen...)?
7. Toen smartshops in Amsterdam nog paddo's verkochten lag het eekhoorntjesbrood altijd naast de spacecake, toch?
8. Hoe kan het dat we allemaal de haas aten, en dat alleen Horace hagel vond in dat gerecht?
9. Viel het jullie ook op dat hij vervolgens tot aan het dessert zoet was met die vier of vijf loden kogeltjes (fotograferen, tonen aan andere bezoekers van het restaurant, knikkeren, bijten, in wijnglazen gooien en ontroerd tegen zijn wang aan rollen)?
10. Had Bram nou echt z'n laptop meegenomen om de voetbalscores bij te houden?
11. En klopt het dat hij recent gesignaleerd is met een minuscuul roze handtasje?
12. De rest is vaag, maar herinner ik het me goed dat wij zo'n 45 minuten na het eten van dat eekhoorntjesbrood David de Kabouter over de vensterbank zagen wandelen (in een Liverpool shirt)?
13. Of was dat Henk Spaan?
14. Toen Lo die blauwe kaas uit de Languedoc zachtjes tegen zijn balzak wreef, stonden we toen al buiten of gebeurde dat nog in het restaurant?
15. Mijn buren zeggen dat ik thuis werd gebracht in de spelersbus van Ajax 1, uit 1993. Is dat echt zo?
