Het Patronaat: februari 2014

Na ons gedenkwaardige avontuur in de geboorteplaats van Marlene Dietrich en Claudia Pechstein, vond ik het tijd voor een maaltijdje in de oude buurt. Oud-Zuid. Mijn jeugdgrond. Ik kreeg er mijn eerste erectie, ik schreef er mijn eerste verhaal en ik vingerde er mijn eerste grietje. Zij droeg een comfortabele joggingbroek van het merk Champion en ik was een met een buitenboordbeugel opgezadelde ellendeling. Met net iets te lange nagels enterde ik het naamloze meisje terwijl ze tegen een vuilcontainer stond aangeleund.

Op een steenworpafstand van diezelfde vuilcontainer zit vandaag de dag restaurant Marathonweg. Pal naast Rudy’s Hairfashion, in een pand waar je vroeger alleraardigste tweedehands rommel kon kopen, zit nu dus een tentje alwaar de quasi nouveau riche gekonfijte eendenbout kan bestellen.

Net als bij siliconenborsten voelt het bij Marathonweg allemaal een beetje onecht aan. Het eten is er solide, en dan heb ik het vooral over het op een keramische grill geroosterde vlees, maar koks moeten de liefde met ingrediënten bedrijven en op de Marathonweg wordt er overduidelijk geneukt. Koken is verleiden en ik miste de vlam. Het was overwegend lopende band-werk en als ik lopende band wil, ga ik wel naar de sportschool met Arie. Restaurant Marathonweg krijgt geen onvoldoende of zo, maar in mijn oude buurt verwacht ik domweg meer dan een karakterloos zesje.

Als voorgerecht kregen we drie coquilles, een gekonfijte eendenbout, drie stukken zalm, wat cantharellen, een stuk paté en vijf stukjes brood. In totaal. Dus we kregen dit niet alle vijf, nee, we moesten dit delen. Op het einde moest ik een coquille in vijven snijden, serieus, ik kwam er om te eten, maar ik kreeg een godverdomme opleiding chirurgie. En op de menukaart stond appelmousse in plaats van appelmoes. Appelmousse. Toen ik dat las, wilde ik met een gloeiende vork mijn voorhuid perforeren, maar Horace hield me tegen. Wat eigenlijk best vreemd is aangezien zijn volk een tyfushekel aan voorhuiden heeft.

We kregen dus te weinig eten, maar het eten was niet vies en het is op zich ook wel grappig dat je bij restaurant Marathonweg eet en dan de finishing touch mist. Nog een leuk feitje. Per jaar lopen zo’n vijftienduizend mensen de Marathon van Amsterdam. Vijftienduizend mensen, even rekenen, die krijgen dan zo’n negenduizend coquilles.

Slechtste grap van de avond?

Voor de deur van restaurant Marathonweg stond een meneer met een hond. En tja 1+1=2.

‘Is dat uw hond of is dat Gebrselassie?’

HAHAHAHAHAHAHAHAHAHA. MARATHON TOCH. CHECK WIKIPEDIA OF ZO!

JW

Een goede avond roept de volgende dag vragen op. Losse eindjes, zo je wilt. Was het echt zo gezellig als ik gisteren dacht? Heb ik niet teveel gedronken? Hoe ben ik thuis gekomen? Of... in het geval van Lo Andela; is dit wel mijn slaapkamer? Dit zijn de vragen na het diner bij Marathonweg.

1. Was dit de eerste keer dat James eigenhandig, dus zonder hulp van Arie of zijn vrouw, een restaurant uit koos?

2. Was hij daarom al ruim veertig minuten van te voren aanwezig, en in enigszins benevelde toestand?

3. Waarom liep hij steeds zo sentimenteel te doen over Rudy's Hairfashion, een kapperszaak in zuid?

4. En wat was er gebeurd als Horace hem niet had tegen gehouden toen hij met die gloeiende vork richting de wc spurtte?

5. Wil iemand James vertellen dat Marathonweg lang zo erg niet was als Mercat?

6. Wil iemand Marathonweg vertellen dat het gebrek aan creativiteit bij het kiezen van die naam (restaurant Marathonweg zit aan de Marathonweg!) niet noodzakelijkerwijs hoeft te worden doorgevoerd in de samenstelling van het menu?

7. Wacht, nu lijkt het alsof het daar allemaal heel slecht is. Dat is niet waar. De bediening is sympathiek. De keuken best okee. Er mist nog wat hart en ziel. Maar dat kan nog komen, toch?

8. Vonden jullie het ook zo fijn om te zien dat al Bram's lichaamshaar gewoon weer is terug gegroeid?

9. Wat is dat toch met Horace, dat al die grote behaarde mannen in lederen kledij steeds bij hem op schoot willen zitten?

10. En mogen we zeggen dat we het bijzonder empathisch van hem vinden dat hij dan ook steeds geduldig hun rughaar kamt?

11. Baart het jullie ook zorgen dat Lo zoveel over hockeygrootheid Taeke Taekema praat?

12. Taeke kan ook fotograferen, hij is 2e topscorer aller tijden van Oranje, zijn vrouw is Brits, hij is beresterk, zijn wenkbrauwen zijn prachtig gevormd, bla, bla, bla, zijn we de enige die daar echt gek van worden?

13. Het gerucht gaat dat er een Patronaat record opblijven gevestigd is deze editie. Is dat waar?

14. Het gerucht gaat ook dat Bram en Arie een Starbucks logo op hun arm hebben laten tatoeeren, zodra er een shop open was. Kan iemand dit bevestigen?

15. En heeft Horace borstimplantaten laten zetten, of praten mensen onzin over hem sinds hij een etablissement heeft in de Reguliersdwarsstraat?

16. Lo waarom fietste jij 's nachts nog naar die hockeyclub in Amstelveen? Met je stick. En je ballen.

Marathonweg

Blogarchief